روایت جهادگری که روی حلقه ازدواجش نوشت …

 غلامرضا اشک ریزان آرزوی شهادت خویش را با امامش در میان گذاشت و امام به او فرمود: «انشاء‌الله پیروز شوید»

غلامرضا و همسرش بلافاصله پس از پایان مراسم عقد به گلزار شهیدان، بهشت زهرا می‌روند و پیوند خویش را با شهیدان برای ادامه راهشان مستحکم‌تر می‌کنند. آنها ایمان و آرمان خود را حتی در حلقه‌های ازدواج خویش نشان دادند. روی حلقه‌هایی که به هم هدیه کردند، به جای هر نگینی کلمات مقدس و پرمعنای «ایمان، جهاد، شهادت – تنها ره سعادت»حک شده بود

.

اولین گام های یک شهید

شهید غلامرضا صادق زاده در سال ۱۳۳۹در شهر تهران به دنیا آمد.در تمام دوران تحصیل از شاگردان خوب کلاس بود. از همین زمان با شرکت در سخنرانی‌های مذهبی و مطالعه کتب اسلامی با اسلام بیشتر آشنا شد، تا حدی که به فرایض دینی اهمیت زیادی می‌داد و نماز و روزه خود را قبل از پا گذاشتن به سن بلوغ آغاز کرد. رفته رفته تقوا و راستگویی جزء خصایل نیک او شد، و اجازه ورود به میدان فرهنگ رژیم شاهنشاهی را از او گرفت.
غلامرضا در اوج‌گیری نهضت اسلامی مردم ایران پا به پای امت مسلمان در مبارزات علیه رژیم طاغوت و درگیری با مزدوران شاه حضور داشت.
هوش سرشارش به او کمک کرد که پس از کسب دیپلم ریاضی – فیزیک در بهار سال ۱۳۵۸بلافاصله در دانشگاه صنعتی شریف، در رشته مهندسی کامپیوتر پذیرفته شود. «غلامرضا صادق زاده» در دانشگاه و در اوج تبلیغات رنگارنگ گروه‌های وابسته، در کنار دانشجویان مسلمان باقی ماند.
در اردیبهشت سال ۱۳۵۹ زمانی که با همت انجمن‌های اسلامی دانشگاه ها اولین پایه‌های انقلاب فرهنگی بنا شد، غلامرضا قاطعانه و پیگیر از این حرکت مردمی دفاع کرد و بلافاصله با توجه به رهنمودهای امام امت، به ندای محرومان جامعه پاسخ گفت و به سوی روستاهای گنبد هجرت کرد تا از طریق جهاد سازندگی، دین خویش را به انقلاب و به مردم ادا کند. عشق به مستضعفان و ستمدیدگان آنچنان در غلامرضا شعله‌ور بود که برای خدمت به آنها لحظه‌ای سر از پا نمی‌شناخت، به طوری که اغلب روزها قبل از طلوع آفتاب به روستاها می‌رفت و شبها زمانی به جمع دوستان جهادی بر می‌گشت که دیگر مردم شهر در خواب بودند.

جهاد سبز ،جهاد سرخ

پس از مدتی به کمک هیئت هفت نفر تقسیم زمین گنبد رفت و به خاطر لیاقت و صداقت و قاطعیتش مسئولیت دبیر «هیئت کشت» به او سپرده شد. در این زمان او به راستی محبوب رنجدیدگان و ستمدیدگان و مورد غضب و خشم فئودال های آن منطقه بود. آنچنان پر تحرک و خستگی ناپذیر خدمت می‌کرد که به خوبی مشخص بود هجرت و دوری و زحمات شبانه‌روزی برای او به قدری لذت بخش است که حاضر نیست آن را با هیچ مسئله دیگری عوض کند، به جز یک چیز آن هم «هجرتی در هجرت» و صعودی دیگر به سوی کمال متعالی‌تر.
تحمیل جنگ به ملت مظلوم و ستم کشیده ایران، غلامرضا را واداشت تا بین دو جهاد: «جهاد سبز» و «جهاد سرخ» جهاد دوم را انتخاب کند. پس از هفده ماه خدمت خالصانه در جهاد گنبد و روستاهای آن با عده‌ای دیگر از دوستانش از شمال سبز به جنوب سرخ از آتش و خون شتافت و داوطلبانه وارد گروه تخریب شد.
در ۱۶فروردین ماه ۱۳۶۱به سعادت حضور در محضر مراد و رهبر و امام خویش دست یافت و در همان جا توسط امام عزیز در فضایی ملکوتی و روحانی با همراه و همسرش پیوندی بست که عمر آن کوتاه بود، زیرا خالصانه از مرادشان دعا برای شهادت در دنیا و شفاعت در آخرت» را طلبیده بودند ،امام چه زیبا در مورد این گونه جوانان می‌فرمودند: «هیچ کجای تاریخ جز در یک برهه جوانانی مثل جوانان ما سراغ ندارد..»
غلامرضا اشک ریزان آرزوی شهادت خویش را با امامش در میان گذاشت و امام به او فرمود: «انشاء‌الله پیروز شوید» غلامرضا و همسرش بلافاصله پس از پایان مراسم عقد به گلزار شهیدان، بهشت زهرا می‌روند و پیوند خویش را با شهیدان برای ادامه راهشان مستحکم‌تر می‌کنند. آنها ایمان و آرمان خود را حتی در حلقه‌های ازدواج خویش نشان دادند. روی حلقه‌هایی که به هم هدیه کردند، به جای هر نگینی کلمات مقدس و پرمعنای «ایمان، جهاد، شهادت – تنها ره سعادت» حک شده بود.

“نورخرمشهر”

غلامرضا پس از آموزش تخریب در واحد مهندسی – رزمی ستاد جنگهای نامنظم شهید چمران به عنوان تخریبچی در جبهه‌های اهواز مشغول فعالیت شد و در اولین مرحله عملیاتی که با نام طریق القدس و با رمز «یا حسین» در جبهه سوسنگرد بستان انجام گرفت، شرکت نمود. در مدتی که در جبهه فعالیت می‌کرد به علت داشتن لیاقت، زهد، و مدیریت خیلی خوب در زمینه فرماندهی، مسئولیت‌هایی را به وی محول کردند که عبارت بودند از:فرماندهی واحد تخریب تیپ ۴۶فجرو فرماندهی واحد تخریب لشگر ۵سپاه پاسداران

پس از مرحله دوم عملیات بیت‌المقدس که ارتش و سپاه مشترکا می‌خواستند جاده اهواز – خرمشهر را به تصرف در آورند، برای ادامه طرح عملیات و فتح خرمشهر، نیاز شدیدی به پاکسازی میدان‌های مین دشمن – که دارای حدود ۳۰کیلومتر عرض و ۴۰۰متر طول بود – داشتند. میدان مین زیر آتش دشمن بود و این کار را بسیار مشکل می‌نمود. یکی از افسران ارتش پس از بازدید از میدان به وسیله چکمه‌های ضد مین و شناسایی توسط هلی‌کوپتر در ارتفاع کم، به این نتیجه رسیده بود که واحد تخریب ارتش کلا میدان را به هر طریقی که شده منفجر نماید، در غیر این صورت کار در این میدان خیلی مشکل خواهد بود. این طرح مدت زمان زیادی وقت می‌برد و برای سپاه و ارتش میسر نبود. باید راه‌حل دیگری ارائه می‌شد تا عملیات بیت‌المقدس بدون وقفه ادامه می‌یافت.
غلامرضا صادق زاده در جلسه مشترک سپاه و ارتش (لشگر ۲۱حمزه و لشگر ۵نصر سپاه) درباره پاکسازی این میدان طرحی دادند که همه حاضرین آن را تحسین کرده و امکانات مورد نیاز او را در حد توان در اختیارش گذاشتند. غلامرضا با توکل به خداوند متعال با نیروهای تحت فرمانش وارد عمل شده و در عرض ۳۶ساعت و بدون دادن تلفات میدان را پاکسازی کرده و زمینه را برای ادامه عملیات بیت‌المقدس و فتح خرمشهر آماده کرد.پس از فتح خرمشهر، غلامرضا مسئولیت پاکسازی میادین مین را به عهده گرفت و خرمشهر را از شر مین‌های دشمن خلاص کرد. در همین زمان بود که از سوی دوستانش به «نور خرمشهر» ملقب شد.

*دست نوشته‌های شهید

۲۷/۸/۶۰ – ساعت ۶:۲۰ صبح

بعد از نماز صبح است و ما در اردوگاه مبارزان در اهواز هستیم.

روز گذشته ساعت هفت صبح وارد اهواز شدیم، پس از ۱۸ ساعت مسافرت با قطار خود را با ستاد جنگهای نامنظم شهید چمران رسانده‌ایم تا ظهر کارهای مقدماتی، مثل پر کردن پرسشنامه و … انجام شود.

اردوگاه مبارزان که قبلا یک دبیرستان بوده و کناره شهر و در محله اعیان نشین بنا شده است اکنون به محل اسکان تبدیل شده است. در یکی از کلاس‌های این دبیرستان مستقر شدیم که قبلا بچه‌های دیگری از شهرهای مختلف به اینجا آمده و رفته بودند. در و دیوار آن حکایت از لحظه‌های شیرین قبل از عملیات و بعد از آن دارد. خبر از شهادت یاران می‌دهد. شعارهایی هم بر علیه گروهکهای چپ و منافق را می‌توان در بین نوشته‌ها دید.

عصر ساعت چهار بود که زدیم بیرون و تمام خیابان‌های اصلی شهر و مرکز آن را در پی فیلم دوربین زیر پا گذاشتیم، ولی پیدا نشد که نشد. دماغمان سوخت، چون هیچکس از گروه ما فیلم نیاورده است. خلاصه برای خالی نبودن عریضه چرخ دیگری در شهر زدیم و این دفتر یادداشت در همین گردشها زاده شد. سری هم به تلفنخانه زدیم، ولی هر چه کردم شماره حاجی و بابا آزاد نشد. باز هم دماغ ما سوخت.

وقت صبحگاه است.

*به نام آنکه مرا به راه خود هدایت خواهد کرد، زیرا مهربانترین مهربانان است.

۲۷/۸/۶۰- ساعت ۲:۲۰ بعدازظهر

نماز ظهر و عصر را در اردوگاه خوانده‌ام و در محل کتابخانه‌ دبیرستان سابق مشغول نگارش می‌باشم.

صبح پس از نرمش و صبحانه مرخصی گرفته و برای رفتن به حمام و تلفخانه از محل خارج شدیم. اول به محل باجه‌ها رفته تا در صورت امکان تماسی با تهران داشته باشم و به قولم عمل کنم. حدود یک ساعت و خرده‌ای در دهان تلفن سکه انداختم ولی تهران همچنان اشغال بود و تماس برقرار نشد. می‌دانم که پشت‌سرم چه چیزها که نخواهند گفت، ولی بی‌خیالش … من که اقدام کردم.

رفتیم حمام. پر از سرباز بود. بعد از نیم ساعت ایستادن توی صف، تازه نوبتمان شده بود که ناگهان سر و صدایی بلند شد. گفتند هواپیماها حمله کرده‌اند. وقتی اوضاع آرام گرفت فکر کردیم خالی بسته‌اند، ولی بعد از بیرون آمدن خبر موثق این بود که یک «میگ» را زده بودند و کفاش دم حمام چه کیفی کرده بود. با چه نشاطی تعریف می‌کرد و می‌گفت که مردم با هرچه دم دستشان بود به محل سقوط رفته‌اند!

بگذریم… برای ناهار به اردوگاه برگشتیم و پس از مدتها توی صف ایستادن ناهار را که مرغ‌پلو بود گرفتیم و خوردیم!

چند گروه تازه‌وارد آمده‌اند که یکی از آنها آشنای بچه‌هاست. اگر بشود، می‌خواهیم به همراهشان راهی منطقه شویم.

راستی! عجب دیدنی دارد بچه‌های نیم‌ وجبی با آن صورتهای بی‌ریش و سبیل که قدشان، قد تفنگ است، یک کوله بسته‌اند و آماده عزیمت به خط مقدم! وقتی در یک ردیف می‌ایستند، قدشان یک متر و نیم بیشتر نشان نمی‌دهد. عجیب روحیه‌ای! مثل فشفشه می‌ماندند! خداحفظشان کند، یا به قول خودشان شهیدشان کند!

وقت نداریم.

والسلام

*به نام آنکه به ما قوت عنایت می‌کند تا در جهت او حرکت نماییم.

۲۸/۸/۶۰- ساعت ۶:۴۰ صبح

دیروز روز پرتحرکی بود. ما که برای به دست گرفتن اسلحه و رفتن به سنگرها راهی اهواز شده بودیم، پس از یافتن چند نفر از بچه‌های گنبد که در گروه جمع‌آوری مین فعالیت می‌کردند تصمیم گرفتیم که به دسته آنها ملحق شویم. قرار است تا چند روز دیگر ما را آموزش داده و برای کسب تجربه به منطقه اعزام کنند. نکته جالب اینکه قبل از اعزام شدنم به اهواز، «فهیم» برایم از خوابی گفته بود که من در آن به وسیله مین کشته می‌شدم؛ تداعی این مسئله برایم شورانگیز است – البته امیدوارم که باقیمانده خواب هم درست تعبیر شود؛ اگر سعادتش را داشته باشیم.

این‌جور که معلوم است، باید خیلی پشت جبهه علافی بکشیم تا بتوانیم خدمت لازم را انجام دهیم. دیشب بعد از شام به یک گوشه اردوگاه که آوای نوحه و سینه‌زنی بلند بود رفتم؛ بهتر بگویم، کشیده شدم. نوحه، نوحه مورد علاقه‌ من بود. بچه‌های رزمنده با چه شور و شوقی به سینه می‌کوبیدند و آن را زمزمه می‌کردند:

این دل تنگم

این دل تنگم

عقده‌ها دارد

گوئیا میل کربلا دارد

ای خمینی‌جان

سروری فرما

رهبری فرما

امت ما را

می‌روم ببینم

می‌روم ببینم

در کجا دو دست عباسم جدا از بدن دارد

…

بقیه‌اش یادم نمی‌آید.

نوحه‌های دیگری نیز بود که این یکی یادم مانده:

مادر به امر رهبرم

در جبهه می‌جنگیم

زیرا که آرزوی کربلا

دارد دل تنگم

دارد دل تنگم

مادر حلالم کن

ترک وصالم کن

نمی‌دانم به چه نحوی شور و حال آن را توصیف کنم.

بعد از اخبار هم، تلویزیون فیلمی از گنبد داشت. فئودالهای آن منطقه را نشان می‌داد که همگی از مشتریهای ما بودند و بعد از مدتها چشمم به جمال نحسشان روشن شد.

امروز چند تا همکارانم، از جمله «یغمایی» را دیدم که بعد از مدتها خوب سیرم کرد.

طبق گفته رئیس گروه مین، چند روزی باید در اردوگاه پلو بخوریم تا جمعمان تکمیل شود و برای دیدن دوره آماده شویم. امروز هم برای تلفن زدن به تهران تلاش خواهم کرد.

وقت ندارم.

والسلام

*به نام آنکه به ما قوت و قدرت ستایش و شکر نعماتش را اهدا کرده و می‌کند.

شنبه – ۳۰/۸/۶۰- ساعت ۳:۳۰ بعدازظهر – نمازخانه

این دو روزه که فرصت نوشتن خاطرات را نداشتم، دلیلش این بود که شب جمعه به دعای کمیل رفته بودم – که شرح آن را خواهم گفت. صبح جمعه هم خوابم برد و برای نماز به نمازخانه نیامدم. دیگر وقت نکردم که دفتر و کاغذهایم را دست بگیرم و به نوشتن بپردازم.

امروز صبح شنبه رفته بودیم صبحگاه، و بعد هم به حمام در خارج اردوگاه که تا ظهر طول کشید. الان خدمت شما هستیم. بگذریم… خودم که راضی شدم؛ نمی‌دانم چطور؟!

روز پنج‌شنبه را به امید دعای کمیل شب جمعه، شب کردیم. قرار بود دعا داخل اردوگاه خوانده شود که خبر آمد، آهنگران در حسینیه اعظم اهواز دعا خواهد خواند. بعد از آن شبی که در تلویزیون مراسم عزاداریش و همچنین آن برادری که هیکل درشتی داشت و خیلی گنده گنده سینه می‌زد دیده بودم، یکی از آرزوهایم، این بود که در اهواز با نجواهایش دعا بخوانم. خلاصه، با شور و شوقی زیاد، به همراه حدود یکصد و پنجاه نفر از بچه‌ها به محل حسینیه رفتیم. پس از مدتی معطلی و نوحه خواندن، معلوم شد که دماغ سوخته شدیم. فرد دیگری به جای آهنگران دعا خواند که باز هم تو حال رفتیم، ولی آرزو به دلمان ماسید. شعرهایی هم از همان شاعر معروف که شعرهای آهنگران را می‌گوید خواندند که دلم می‌خواست فهیم اینجا بود و سریع‌نت برمی‌داشت تا بعداً می‌خواندم، ولی چه کنم؟ دیر به سراغ دفتر آمدن باعث شد که همان بیتهای مکررش هم از ذهنم برود. خیلی زیبا بود! آدم را تو حال می‌برد.

روضه اول شب هم در وصف حضرت رقیه بود که من از بچگی و از زمان روضه‌خوانی‌های «صابری» به آن علاقه‌ داشتم. بگذریم… جای همگی خالی بود!

شب برگشتیم و تا صبح خوابیدیم. از بیکاری، صبح والیبال را براه کردیم. همه جور آدمی در این تیم پیدا می‌شد، به خصوص تیپ ورزشکار – البته به غیر از من. همه را بردیم. بعد برای راهپیمایی، رفتیم به سمت محل نماز جمعه، کنار کارون که یک پارک بود. تا آنجا با بچه‌ها – که هر کدام بعد از مدتها پایشان به شهر می‌رسید – شعار دادیم بر علیه آمریکا؛ اسرائیل و طرح فهد. در شعارها از امام پشتیبانی کردیم. در نماز جمعه یک خطبه کامل را عربی مستفیض شدیم – البته بعدش مجبور شدم تجدید وضو کنم. چرتم برده بود!

راستی یادم رفت! شب جمعه اولین نامه‌ام را برای «فهیم» فرستادم. نمی‌دانم چرا اول برای او! ولی به هر صورت نوشتم، موضوع رفتن به گروه مین‌یابی را برایش نگفتم ولی جوری نوشتم که مطمئنم متوجه می‌شود که یک خبرهایی هست! البته هر کی بشنود فکر می‌کند که من از قصد این گروه را انتخاب کردم – با اینکه انتخاب نمودم – ولی والله تمام بچه‌های گنبد به این گروه رفتند و من هم به هر صورت دنبالشان!

نامه فهیم تا امروز روی دستم مانده است. طبق قولی که داده بودم باید وصیت‌نامه‌ام را نیز برایش می‌فرستادم که نوشتنش تا امروز صبح طول کشید. یک نکته داشت، و آن اینکه آن را با آیه‌‌ای شروع کردم که صحبتهایم را در خانه پدری فهیم برای حاجی‌آقا و بابام و… شروع کرده بودم. دیروز هم نامه‌ای ساده برای بابام نوشتم و اوضاع اینجا را کمی توضیح دادم. موضوع دیگر اینکه با تهران، دکان حاجی تماس گرفتم. خیلی خوشحال بود! بعدش با زور توانستم با دکان بابام هم تماس بگیرم. فکر می‌کردم با جریاناتی که روز قبل از آمدنم اتفاق افتاده بود، ناگهان فکرهای دیگری به ذهنشان بیاید. البته هیچ خوشم نمی‌آمد! به بابام هم وقتی گفتم که با حاجی تماس گرفته‌ام خیلی زود فهمید و سعی کرد به من بفهماند که اصلاً برای آنها مسئله‌ای نیست که اول به کجا تلفن کرده‌ام. برای اینکه از این مسائل راحت شوم، شماره تلفنی دادم که خودشان با من تماس بگیرند.

در این مدت، کمی وقت کرده‌ام مطالعه کنم. امروز مقداری از صحیفه را خواندم. خیلی خوب بود! امیدوارم مطالعه‌ام ادامه یابد و بتوانم دوره گنبد را که خود غفلتی بود، جبران کنم. خیلی همت می‌خواهد، و صبر و حوصله زیاد!

امیدوارم این بیکاریها زیاد طول نکشد و ما را برای شرکت در حمله آینده‌ آماده کنند تا شاید به فیضی برسیم.

یه چیز بگویم و تمامش کنم؛ و آن اینکه توی اردوگاه، گروه مین را خیلی تحویل می‌گیرند و حرف، بالای حرفشان نیست. انگار خبرهایی هست که انشاءالله هست!

 

وصیت نامه شهید

بسم ا… الرحمن الرحیم

توصیه هاى واجب یک منتظرالشهاده !! انشاء ا…!

فاستجاب لهم ربهم انى لا اضیع عمل عامل منکم من ذکر او انثى بعضکم من بعض فالذین هاجروا و اخرجوا من دیارهم و اوذوا فى سبیلى و قاتلوا و قتلوا لا کفرن عنهم سیئاتهم ولا دخلنهم ؟؟؟ ثوابا من عنداله، والله عنده حسن الثواب                                                                                             “سوره آل عمران – آیه ۱۹۵″

به نام آنکه شکافنده شب مى باشد و از میان تاریکى نور را مى آفریند. توصیه ام را به تمام شاهدان حال و آینده تاریخ با آیه اى آغازمى کنم که در آن به کسانى که در راه خدا جهاد کند و کشته شوند وعده بهشت داده شده و آینده اى روشن براى آنان ترسیم شده است کاش در خود لیاقت چنین حرکتى را مى دیدم و مى دانستم که در راه خدا شهید خواهم شد مى ترسم که لایق چنین آزمایش عظیم بوده باشم.

و این گفته اماممان در گوشم زنگ مى زند که برادران من از موت نترسید مردن حیات است. توصیه اول و بزرگ من این است که امت اسلامى ما به هیچ وجه دست از اسلام و قرآن و امامان و ولایت فقیه بر ندارند که همانا عذاب عظیم خداوندى بر آنان واجب خواهد شد روحانیت پیرو ولایت فقیه را ارج بدارید که درصورت تضعیف این پیروان و مروجان اسلام ضربه اى به اسلام خواهد خورد که جبران آن بسیار سخت خواهد بود از بذل مال و جان در راه دوست حقیقى انسان که همانا ا… است کوتاهى ننمایید که غفلت موجب پشیمانى ابدى خواهد شد رابطه همیشگى خود را با قرآن و خدا قطع نکنید. به شرق و غرب لا قید بنمایید که در صورت وابستگى به هر یک تباهى به جامعه روى خواهد آورد. تندروى و کند روى در احکام اسلام را برخود حرام کنید و بدانگونه روید که امام عزیز این اسوه اسلامى ره مى پیماید. سعى آنان این باشد که انقلاب اسلامیمان را به انقلاب حضرت مهدى (عج) پیوند دهید و به شعارهاى میلیونى خود جامه عمل بپوشانید پدر و مادر عزیز امیدوارم در رفتن من نمونه کامل یک مسلمان معتقد به ا… باشید که هیچگاه در اعاده امانت از خود بیتابى نشان نمى دهد. همسرم نیز بداند و مى داند که وظیفه سنگین زینب گونه اى بر دوش اوست که اراده ا ى همچون کوه مى خواهد و عزمى پولادین تا ادامه راه ناتمام، ولى روشن و با دلیل همچون امام و همراهى از شیدان زنده انقلاب، مرا بدهى خداوندا تمامى گناهان مرا که خوب بر آن واقفى و واقفم ببخش و از تو طلب مغفرت مى کنم امیدوارم تا لحظه آخرى که در این دار فانى خواهم بود دو جبهه حق و باطل را بخوبى تفکیک نمایم و ذره اى در ایمانم خلل وارد نیاید.

بتاریخ ۳۰/۸/۶۰ ساعت ۹ صبح

نحوه شهادت

بیش از این در این مقال و این ذهن کور نگنجد غلامرضا صادق زاده ۳۰/۸/۶۰

روز ششم تیر بود که من و یکی از بچ‌ها برای شناسائی میدانهای مین،به اطراف خرمشهر رفتیم و برادر غلامرضا آنروز در مقرمان که یکی از خانه‌های خرمشهر بود ماند، البته صبح ایشان فکر می‌کرد که آنروز روز هفتم تیر است. به من گفت مسعود امروز روز هفتم تیر است همان روی که بهشتی را شهید کردند. خلاصه رفتیم شناسایی و وقتی برگشتیم تا از ماشین پیاده شدیم نمی دانستیم که غلامرضا رفته سراغ شمردن چاشنی‌ها انبار چاشنی ها روبروی مقر بچه بود در آن طرف خیابان واقع بود. وقتی داخل مقر شدیم یکباره انفجار عظیمی ما را لرزاند موج انفجار خیلی قوی بود. با صدای انفجار به سرعت بیرون دویدیم. دیدم سه خانه صاف صاف شده است. بی اندازه ناراحت شدیم گفتیم غلامرضا دیگر پودر شد یک دفعه دیدم یک چیز سیاهی لایم آجرها بالا و پایین می رود. دیدم ایشان هنوز نفس می زند، هنوز زنده بود. بدنش سیاه سیاه شده بود و ورم کرده بود. تمام بدن سوخته بود و خون از دهانش بیرون می‌زد. سرش از شدت موج گرفته و نرم شده بود. غلامرضا حدود یک ربع بعد در راه به شهادت رسید. ۱۵۰ هزار چاشنی مین منجر شده، و خانه‌های اطراف را صاف کرده ایشان را به هوا پرتاب کرده و دوباره به زمین انداخته بود. بعدها یکی از بچه‌ها گفت که ما دو نفری رفته بودیم توی انبار، ایشان به من گفت نه تو برو بیرون خلاصه مرا بیرون کرد و خودش تنها شروع به کار نمود.